Werkwijze en Inspiratie

In de loop der tijd is mijn visie op het werk door verschillende inspirators en levenservaringen beïnvloed. Opgeleid als eerstelijnspsycholoog beschouwde ik “zorg” en “het beter maken” van mijn clienten als mijn voornaamste taken. Ik ben echter gaan zien dat veel van de problematiek waarmee mensen zich bij mij aanmelden te maken heeft met een zelfde onderliggende dynamiek. De mate waarin we bereid zijn zelf verantwoordelijkheid te nemen voor onze situatie en leven bepaalt in belangrijke mate of we klachten ontwikkelen. In andere woorden: kom je om te worden ‘beter gemaakt’ of kom je om op te groeien en op volwassen manier met jouw leven te leren omgaan?

 

Je zou kunnen zeggen dat ik mijn rol als therapeut heb zien verschuiven van “zorgverlener” naar wat ik “facilitator” noem (situaties mogelijk maken die bijdragen tot het hervinden van jezelf, ofwel: het integreren van alle afgesplitste delen, ook die stukken van jezelf die je niet wilt. We noemen dit ook ‘helen’, of ‘heel worden’). Ik streef ernaar de mensen met wie ik werk te leren (echt) volwassen te worden. Dat wil zeggen: op eigen benen, in de werkelijkheid te gaan staan.

 

Een ander, hieraan gerelateerd aspect wat mij duidelijk is geworden, is dat achter en onder veel diagnoses sprake is een of andere vorm van trauma. En, dat achter vrijwel elk trauma een eerder, vroeger trauma ligt, en in uiterste instantie het verlies van de verbinding met ons authentieke zelf.

 

Dit is niet altijd trauma met een grote T maar speelt zich af in wat binnen onze westerse maatschappij nog steeds als ‘normaal’ wordt beschouwd. Bijvoorbeeld: in de kindertijd is moeder gestresst en kan ze, hoezeer ze ook van ons houdt, er niet helemaal voor ons zijn. Wij trekken hieruit de conclusie – allemaal onbewust – teveel te zijn, of niet goed genoeg. Dit voelt akelig en we gaan dit – ook weer grotendeels onbewust – compenseren.

 

We willen ons goed voelen en we willen dat mamma van ons houdt! Dus gaan we ons aanpassen. In dit proces van aanpassen gaan we uiteindelijk meestal zo ver dat we de verbinding met wie we werkelijk zijn en met onze authentieke behoeften uit het oog verliezen. We identificeren ons met het aangepaste- of (trauma)compenserende deel in ons en laten ons Zelf los. Het ego is geboren. De oorspronkelijke pijn willen we niet voelen en we doen er alles aan om daarbij weg te blijven. Resultaat: Depressies, angststoornissen, burnout, verslavingsproblematiek, auto-immuunziekten, etc. Geen verbinding meer met je authentieke behoeften en op de vraag: Wie ben je? krijg je een brok in je keel.